Wat een vertoning! Ik hoop dat u het hebt gezien, want het illustreert precies de arrogantie van Paars van de afgelopen jaren. Ik heb het natuurlijk over het lijsttrekkersdebat (ik mocht er niet bij zijn) op de avond van de gemeenteraadsverkiezingen. Melkert, Dijkstal en De Graaf: alle drie etaleerden ze daar hun verwaande houding tegenover iemand die in de tweede stad van het land een historische overwinning had geboekt. Uit de peiling van diezelfde dag bleek dat als er op 6 maart Tweede-Kamerverkiezingen zouden zijn gehouden, deze drie maar liefst 25 zetels achteruit zouden zijn gegaan. Mensen zijn Paars zat. Maar waarom?

Wel, het is vanwege de arrogantie. Ze beschouwen zich boven het volk verheven. Vier jaar lang vertoont men zich niet en vlak voor de verkiezingen (nota bene raadsverkiezingen) stroopt men alle steden en dorpen af om zich te laten zien en horen; niet op de eerste plaats aan de mensen die men bezoekt (zij zijn slechts figuranten), maar aan het veelvoud van mensen die luisteren naar de radio en kijken naar de tv. Ik ben blij dat ik me vrijwel niet bemoeid heb met de campagne voor de raadsverkiezingen. Ik vind dat onze afdelingen vanuit eigen kracht de confrontatie met de andere partijen in hun stad moeten aangaan. En, fijn voor ons, dat kunnen ze over het algemeen heel goed. Op 6 maart hebben we over de hele linie gezien de grote winst van vier jaar daarvoor kunnen vasthouden, ondanks het geweld van ‘de belofte van het nieuwe’ van de Leefbaren.

De arrogantie van Paars: ik kan er een boek over schrijven. Acht jaar lang hebben we in de Kamer gewezen op de groeiende tweedeling en de uitverkoop van de publieke sector. Hooghartig keek de PvdA de andere kant uit. Men wilde niet luisteren, laat staan handelen. Elk signaal van mensen die het werk doen in bijvoorbeeld de zorg en het onderwijs werd in de wind geslagen. Men ging liever door met z’n eigen speeltjes: structuurwijzigingen in het onderwijs en de sociale zekerheid, privatiseren, de Betuwelijn, de aankoop van nieuwe bommenwerpers, om maar een paar ‘succesnummers’ van Paars te noemen. Voor deze arrogantie krijgen PvdA, VVD en D66 nu de rekening gepresenteerd.
Uit dezelfde peiling van 6 maart bleek dat de SP – als enige linkse partij – op winst staat. Als je dan weet dat we nog slechts 40 procent van de mensen met onze campagne hadden bereikt, dan mag je zeggen dat we een goede uitgangspositie hebben voor de confrontatie op 15 mei.

Nu Paars dood is, mag Fortuyn het alternatief zijn voor de rechtse kiezer, de SP is hét alternatief voor de bewuste, linkse kiezer.
We gaan de lijn van 0 naar 2 naar 5 dóórzetten!

Deze column verscheen maart 2002 in de Tribune

Reacties uitgeschakeld