Toespraak op het 10de SP-congres voor de verkiezingen van 2002
Den Bosch, 19 januari 2002
Toen ik geboren werd, vond er een wonder plaats. Nee hoor, ík was dat wonder niet, integendeel. Het was al bezig toen ik mijn eerste kreten slaakte. Het wonder was begonnen toen de Tweede Wereldoorlog ten einde was. Toen besloten onze ouders en onze grootouders aan een onmogelijk karwei te beginnen. En dat karwei was het weer opbouwen van het land. Ze deden het omdat ze wisten dat het moest. Wilden we weer een beschaafd land worden, dan moest het onmogelijke mogelijk gemaakt worden. Met vereende krachten werd dat onmogelijk geachte gerealiseerd – en sneller dan iemand voor mogelijk gehouden had. Hoewel we straatarm waren, veel in puin lag en velen getraumatiseerd waren door de rampen van de oorlog, werd er hard aangepakt en dóórgepakt. Met die spirit bleek álles mogelijk. Ze bouwden huizen op de puinhopen, bouwden nieuwe fabrieken en nieuwe havens, wegen en spoorlijnen. Ze bouwden ziekenhuizen, scholen en bibliotheken. Ze bouwden een stelsel van sociale voorzieningen en verzekeringen, zodanig dat ze er elders met grote bewondering naar keken. En ook al werd niet alles zo opgebouwd als menigeen het beste had gevonden, iedereen was trots dát er opgebouwd werd. Wederopbouw werd daardoor een woord dat we met respect uitspreken, met verwondering, met bewondering. Het zegt iets over wat we kunnen als we iets écht willen.
Beluister de toespraak
Hoe anders is het nu? We zijn rijker dan ooit, rijker dan wie ook – en toch breken we nu al jaren op rij soms stelselmatig, soms chaotisch, af wat onze ouders en grootouders hebben opgebouwd aan goed onderwijs, zorg, recht, maar ook aan immateriële waarden als waardigheid en solidariteit. En als iemand daar vraagtekens bij zet, wordt er eerst een commissie benoemd, en die zegt dan dat het nu eenmaal niet anders kan. Onze regering is behept met een Jan Saliegeest. Problemen worden niet aangepakt, ze worden ontkend. We barsten van het geld – maar onze regering doet niets met die rijkdom, ze geeft ‘m weg aan mensen die toch al veel hebben. Verworvenheden die ons beschaafde land kenmerkten worden zomaar bij het oud vuil gezet. Solidariteit is één van de verworvenheden van de naoorlogse wederopbouw. Voor de paarse politici is het een vies, ouderwets begrip geworden. De moraal van de huidige regeerders behelst niet meer dan ‘ieder voor zich, en de markt voor ons allen’.
Velen zien het gebeuren en denken dat het nu eenmaal zo hoort. Ik niet. Ik beschouw zowel de naoorlogse wederopbouw als de huidige sociale en culturele uitverkoop als een gevolg van mensenwerk. Dat geldt ook voor de stille revolutie die onder acht jaar paars plaats gevonden heeft. Op een geniepige, sluipende maar wélbewuste wijze is het neoliberalisme aan de macht gebracht en gebleven. Hier past een compliment voor de VVD. Deze partij is in staat gebleken de PvdA haar verleden te laten verloochenen. En let wel: De PvdA was de afgelopen acht jaar de grootste partij én leverde ook nog eens de minister-president.
Wat is er nu waar deze zogenaamde sociaal-democraten trots op kunnen zijn?
Er is te weinig geld voor de zorg, waardoor er onnodig mensen overlijden. Te weinig geld voor het onderwijs waardoor het onderwijs hollend achteruit is gegaan. De rijken zijn wéér rijker geworden, maar gaan minder belasting betalen. En de armoede is nog steeds niet verbannen. 750.000 gezinnen leven in armoede en moeten bezuinigen op kleren en eten. In Nederland, in de 21ste eeuw! Het vertrouwen van de burgers in de rechtstaat is als sneeuw voor de zon verdwenen. Klassenjustitie is weer helemaal terug. Elektriciteit en gas werden overgeheveld naar de markt, waardoor schone centrales in ons land moeten sluiten. De NS moest zo nodig naar de beurs, van concurrentie zouden we allemaal beter worden. Het werd een chaos. De sociale wetten werden onder handen genomen, ze werden allemaal verslechterd. De voorstellen van de SER om de WAO voor veel arbeidsongeschikten maar gewoon af te schaffen zijn daar een voorlopig laatste voorbeeld van. De sociale volkshuisvesting werd zo wat ontmanteld, de openbare ruimte viel ten prooi aan de zichtlocaties voor de industrie en de bouwlustige rijken die wel een optrekje wilden in het bos, dat ze vervolgens gingen kappen. Allemaal met dank aan de PvdA! Deze partij is van Partij van de Arbeid verworden tot de Partij van de Afbraak!
Harde taal, zeker. Ik sta dan ook niet bekend om mijn wollig, verhullend taalgebruik en dat wou ik eigenlijk ook maar zo houden.Want, laten we duidelijk zijn. Er komen verkiezingen aan en dan hebben coalitiepartijen altijd de neiging weg te lopen voor het beleid dat ze gevoerd hebben. Dan komen de beloften, dan komen de mooie praatjes. Beloofden de partijen ook vier jaar geleden niet dat ze iets zouden gaan doen aan de groeiende tweedeling? Aan de verschraling van de publieke sector? Er is niets van terecht gekomen, integendeel. De afbraak is gewoon dóór gegaan.
Er zijn twee punten waar paars erg trots op is. Er zijn meer dan één miljoen banen bijgekomen, en het financieringstekort is verdwenen. Deze claims verdienen echter wel een nuancering. Inderdaad, het aantal banen is de afgelopen jaren flink gestegen en dat is heel mooi. Maar dat is niet te danken aan paars maar aan de snelle groei van de economie als gevolg van een aangetrokken wereldhandel. Wanneer het wél door paars gekomen zou zijn, zouden we nu de coalitie kunnen verwijten dat de economische groei afvlakt. Dat doen we niet, want dat zou een belachelijk verwijt zijn. Inderdaad, één miljoen banen erbij, maar laten we hierbij twee dingen niet vergeten: het gaat hier voor 60% om flexibele banen en ten tweede, het aantal mensen met een minimumloon is gestegen van 100.000 naar 300.000. Dat zijn vooral, u weet wel, die Melkertbanen. Onder paars is het fenomeen van de ‘working poor’ een normaal verschijnsel geworden.
En dan het financieringstekort. Inderdaad, dat is verdwenen en omgeslagen in een licht overschot. Wij vinden dit niks bijzonders: wij hebben altijd op het standpunt gestaan dat je niet langjarig meer kunt uitgeven dan je binnenkrijgt. Was dat eerder ook het uitgangspunt geweest, hadden we nu geen staatsschuld van 500 miljard gulden gehad. Maar, er is nog wel iets anders: Behalve dat men het financieringstekort heeft teruggebracht heeft men ook nog eens 30 miljard gulden aan lastenverlichting weggegeven. En in de combinatie van die twee zaken zit ‘m de kneep. De zalmnorm heeft dit land veel slecht gedaan. Niet alleen rechtstreeks (gewoon te weinig geld voor noodzakelijke voorzieningen) maar ook indirect: daardoor zijn de discussies in de Kamer op slot gegaan en is een groot deel van de bevolking het vertrouwen kwijt geraakt in de overheid Het is toch te gek voor woorden dat men eerst de economische groei te laag inschat en dan later – als er meevallers komen, zegt: Nee, die mogen niet gebruikt worden voor investeringen in zorg en onderwijs. De zalmnorm is door Melkert wel eens omschreven is als ‘de gesel van Financiën’. Maar, dat is dan wel een gesel waar hij zelf om gevraagd heeft, en sterker: getuige het verkiezingsprogramma van de PvdA, ook voor de komende vier jaar schijnt hij ‘m niet te kunnen missen. Nou, ik wel. Donder de zalmnorm maar in de Hofvijver!
Na acht jaar Popi Jopi uithangen, is de liefde voor paars aanzienlijk bekoeld, zelfs bij de coalitiepartijen. Nu de verkiezingen naderen zien PvdA en D66 er geen brood meer in om zich al te zeer te tooien met de resultaten van paars, zeker nu steeds beter zichtbaar wordt waartoe het eigenlijk allemaal geleid heeft. Paars is even uit.
Maar ik ben meer van eerst zien en dan geloven. Met de huidige PvdA, verantwoordelijk voor het beleid van de afgelopen 12 jaar in dit land, valt ook straks niet zinvol op te trekken. Ook al spreekt Ad Melkert nu roerende woorden en zijn zijn beloftes niet van de lucht. Ik vind ‘m geen veelbelovende kandidaat-premier, maar – eerlijk is eerlijk – hij is zonder twijfel zeker de méést belovende. Maar als je het verkiezingsprogramma van de PvdA leest, dan zie je dat er geen echte verandering van koers op komst is. Waar wij als SP komen met een investeringsprogramma voor de ergste nood in de publieke sector van 33 miljard, blijft de PvdA steken op amper de helft. En aan de inkomensongelijkheid die steeds stuitender is geworden, doet de PvdA zoals het er nu bijstaat ook bitter weinig. Als ik Melkert tegenwoordig hoor beloven dat hij het allemaal anders en beter wil gaan doen, spoken steeds de legendarische woorden van De Hoop Scheffer door mijn hoofd: ‘Waar was je? Waar was je, Ad? Waar was je, toen dit land in de sociale uitverkoop gedaan werd?’ Waar was je toen de Ziektewet werd afgeschaft, en toen de Nabestaandenwet werd verslechterd?’ Ik weet het nog héél goed: Ad, jij was toen minister van Sociale Zaken. Je weet wel: het was die tijd waarin ook die honderden miljoenen ESF-gelden zonder controle werden besteed.
Als ik er zo op een afstandje naar kijk doet Melkert me denken aan die pyromaan die de brandweer tegemoet rent en ‘brand!, brand!’ schreeuwt.
U zult hem de komende vier maanden nog vaak het woord ‘samen’ in de mond horen nemen. Niet ieder-voor-zich meer, maar vanaf nu doen we het ‘samen’. Maar laat iedereen iedere keer als ie dat zegt, zich realiseren dat hij het acht jaar al sámen deed – met de VVD! En als ie de kans krijgt doet ie het na 15 mei wéér samen met de VVD. Een stem op Melkert is een stem op Dijkstal.
En u weet het: de VVD, die zien wij niet zitten bij de SP. Niet uit kinnesinne. Wél omdat onze kijk op de wereld haaks staat op die van de rechtsliberalen. Daar is niks mis mee, maar het is wel goed te blijven benadrukken dat we de antipoden zijn. Zij zijn liberaal, wij zijn sociaal. Als je kiest, kies je écht: voor de een of voor de ander. Jammer voor wie er toch nog op hoopte, dat kabinet Marijnissen-Dijkstal komt er níet!
Veel VVD’ers lopen nu over naar Leefbaar Nederland, maar ook de PvdA en het CDA zijn hofleveranciers. De mensen die nu hun heil zoeken bij LN zijn het falen van de politiek zat. En daar hebben ze groot gelijk in. Het gekat van de grote partijen op de nieuwkomer is slap en flauw. Als mensen bij je weglopen, heb jíj het slecht gedaan en moet je de vertrekkers niet hun overstap verwijten. Alleen, hun overstap zal hen niet helpen. Ze belanden in een rad van Fortuyn dat geen echte prijzen uitkeert en slechts draait voor de show Ze komen van de regen in de drup, want de oplossingen van Fortuyn verschillen niet wezenlijk van wat VVD en CDA willen. Niet voor niets plaatst Fortuyn zichzelf tussen deze twee partijen. LN groet nu explosief. Inderdaad, het is als een explosie: het is één keer plof en dan is het weg. Geen program, geen organisatie, geen geschikte mensen, én geen historie. De ouderenpartijen hebben laten zien dat dit de ingrediënten zijn voor implosie. Ook LN zal daar niet aan kunnen ontkomen. Toch is LN niet iets waar we schouderophalend aan voorbij kunnen lopen. Er zitten gevaarlijke kanten aan. Ik noem er twee.
Ten eerste de oproep van Fortuyn om een koude oorlog tegen de islam te beginnen. Door deze vorm van simplisme in combinatie met dit taalgebruik kan LN zich ontwikkelen als wegbereider van etnische en religieuze haat. Laat ik helder zijn: Wij pikken dat niet! Nu niet en nooit niet!
Ten tweede: Fortuyn zegt inmiddels over een fortuin van zes miljoen gulden te beschikken voor zijn campagne, gekregen van geheime financiers. Op de eerste plaats vind ik dat politieke partijen zich niet moeten laten sponsoren en op de tweede plaats: áls het dan al gebeurt, toch zeker in het openbaar! Geen gesjoemel dus: open kaart! Dus Pim, voor de draad ermee. Anders spreek ik nooit meer van Leefbaar Nederland maar nog slechts Laakbaar Nederland.
Naast de SP is er ter linkerzijde ook GroenLinks. Vaak waren we de afgelopen acht jaar samen in de oppositie tegen paars. Dat waardeer ik zeer, ook al is onze stijl anders en zijn er ook forse inhoudelijke verschillen. Ik wil hier echter wél zeggen dat ik me in toenemende mate zorgen maak over de vraag hoe lang GroenLinks nog echt oppositioneel kan blijven. Het is mooi als je wilt meeregeren. Maar zolang je dat niet doet, heb je wél een taak te vervullen. In een democratie is de oppositie niet minderwaardig, maar minstens even belangrijk als de coalitie!
Daarom: Paul, als ze je nodig hebben, roepen ze wel. Ga je partij en je idealen niet al op voorhand kortwieken!
Er komen verkiezingen aan. Ik zou graag willen dat partijen verantwoording afleggen over hun aandeel in wat ik noem de uitverkoop van de beschaving. Ik weet het, het zijn grote woorden. Maar ze zijn wel op z’n plaats. We gaan hard achteruit als het om zorg en onderwijs en kwaliteit van leven gaat. Dat gaat ten koste van ons beschavingsniveau. En daarom gaan wij daar zo hard tegenin: in het parlement, in de gemeenteraden, in buurten en wijken en met tal van organisaties die zich met ons ernstige zorgen maken en met ons vinden dat we het tij nu echt moeten gaan keren, vóórdat de dijken helemaal doorbreken. Wij bezitten het gevoel van urgentie. In de campagne is het onze taak ook de kiezers daarvan te doordringen.
Wij als SP stáán voor een visie en daar handelen we dan ook naar. Of het nu goed uitkomt of wat minder. Mensen kennen ons van de tegenstem tégen het neoliberale denken van de jaren negentig. Hebben wij niet steeds gezegd dat er grote personeelsproblemen in de publieke sector zouden komen wanneer er niet meer geïnvesteerd zou worden? Hebben wij niet steeds gezegd dat de infanteristen van de publieke zaak in onderwijs en zorg hun trots zouden verliezen omdat ze dagelijks zien dat ze niet kunnen leveren wat ze zouden wíllen leveren? Hebben wij niet steeds gezegd dat als gevolg daarvan er personeelstekorten zouden ontstaan?
Was dat acht jaar geleden moeilijk te voorzien? Nee, helemaal niet: men wílde het niet zien! Men kneep liever de verpleegkundigen, leraren, machinisten, politieagenten tot de laatste druppel van loyaliteit uit. En daar krijgt men nu de rekening voor gepresenteerd. Nou ja, weer niet de politici natuurlijk, want die hebben hun schaapjes wel op het droge. Nee, de mensen die dit land hebben opgebouwd, díe betalen de prijs. Die gaan in de verpleeghuizen éénmaal in de maand onder de douche, díe krijgen om elf uur ontbijt op bed, vóórdat ze verschoond zijn. Kinderen worden twee dagen per week van school naar huis gestuurd. Mensen sterven omdat er niet voldoende IC-bedden zijn (Ja, mevrouw Borst: we blijven het zeggen, want de waarheid moet altijd gezegd worden), en ga zo maar door!
De Haagse politiek geloofde meer in een nieuwe zakelijkheid: managers moesten er overal komen, onderzoeken waarin scholen met elkaar vergeleken konden worden, huisartsen moesten met elkaar gaan concurreren. Wie bedenkt zo iets? Dat kan toch alleen maar gebeuren door mensen die geen enkele affiniteit hebben met het werk, maar ook geen enkele kennis van zaken. Ons onderwijs was eens één van de beste van Europa, nu bungelen we ergens onderaan. De kortzichtigen vinden het niet nodig ruim te investeren in onze toekomst van vlees en bloed. Onze scholen worden marktplaatsen waar sponsors de mogelijkheden van de school bepalen; zorg wordt gezien als ‘een product’. Hier kunnen alleen radicale oplossingen een uitkomst brengen. En die oplossingen hebben wij opgeschreven in ons actieprogramma voor de komende vier jaar.
De afgelopen maanden is er binnen en buiten de partij uitvoerig door duizenden mensen over dit program gesproken. En de resultaten daarvan zullen we vanmiddag nog één maal tegen het licht houden. Toch wil ik nu al vast een paar zaken noemen:
* We investeren 33 miljard gulden – 15 mld Euro – in de publieke sector.
* We herverdelen de lusten en de lasten, zodat het eerlijker wordt.
* We garanderen zorg voor iedereen die het nodig heeft.
* We brengen alle daklozen onder dak.
* We helpen 100.000 WAO’ers aan een aangepaste baan.
* We zorgen voor voedselveiligheid van boer tot bord.
* We accepteren geen verdere aanslagen op natuur en milieu.
* We maken het onderwijs gratis.
* We willen bijdragen aan een eerlijker wereld.
We hebben 150 alternatieven voor paars genoteerd. Daarmee gaan we naar de mensen. We gaan de kiezers vragen ons te steunen in de strijd tégen het neoliberale denken en vóór de alternatieven die we in ons verkiezingsprogramma hebben opgenomen. Met een stem op de SP krijg je dubbel uitbetaald. Je geeft steun aan de enige, écht linkse partij die zegt waar het op staat én je spreekt je uit over de richting die ons land moet gaan. Zo’n stem heeft betekenis. Ik hoor nú alle politici praten over de publieke zaak, zelfs de uitverkoop daarvan, iedereen heeft het over zorg, onderwijs en veiligheid, iedereen praat over de NS die weer meer onder overheidsregie moet komen. Als u ooit getwijfeld zou mogen hebben aan het nut van oppositie, zie hier het bewijs dat daar geen enkele reden voor is. Dit land heeft oppositie nodig; een heel sterke, actieve oppositie heel, heel hard nodig: van de burgers en van politici, buiten de Kamer en ín de Kamer. Die oppositie wás hard nodig en zal ook de komende periode hárd nodig blijven: en de SP gaat daar wéér voor zorgen: door middel van kennis van zaken, analyse en inzicht, en een strijdbare offensieve aanpak. Als de minister van Justitie denkt dat een beroep tegen een schikking tussen het OM en paar frauderende bouwondernemers niet kan, terwijl hij eigenlijk niet wil, dan stellen we zelf een beklag in en dienen we een motie van wantrouwen in tegen de minister.
In de afgelopen periode hebben de fractie en de partij veel geïnvesteerd in het verder ontwikkelen van onze alternatieven voor de lange maar ook de korte termijn, de komende vier jaar. Dat hebben we gedaan terwijl we in de Kamer zelf ons onverminderd inzetten voor de zaak waarvoor wij staan.
We staan voor het gebruiken van je verstand, altijd, maar zeker als het om oorlog en vrede gaat. De massieve bombardementen van de NAVO op Kosovo en Bosnië hebben alleen maar een fragiele wapenstilstand gebracht waar de internationale gemeenschap nog velen jaren aanwezig zal moeten blijven om te voorkomen dat de gewelddadigheden weer losbasten. In de tussentijd kunnen honderdduizenden mensen nog steeds niet terug naar hun huizen en bezittingen. In de strijd tegen het terrorisme heeft ons land zich volledig opgesteld achter de aanpak van Bush jr., wederom inclusief de massieve bombardementen op straatarme mensen die wellicht niet eens weten waarom ze al dat dodelijk tuig op hun daken en veldjes krijgen. En weer is er niks opgelost. Men spreekt nu over de nieuwe doelen die de VS zal gaan kiezen. Wordt het Irak, Iran, Soedan of Jemen? Of ineens de Filippijnen? Oog om oog, maakt iedereen blind. Het is onze slogan – en mooi dat een majesteitelijke mond hem ook kan uitspreken. Dat geeft een goed gevoel aan een republikein. Na de misdaad van 11 september zijn er wel veel bommen gegooid, maar is er op de kilometerslange weg van de strijd tegen de voedingsbodem van terrorisme nog geen stap gezet. De radeloosheid van miljoenen slaat onverbiddelijk om in redeloosheid. Eén generatie geknecht en gefrustreerd geeft een hart van steen. Twéé generaties vernederd en uitgebuit geeft een hart van semtex.
Even zag het ernaar uit dat de Verenigde Staten hun eenzijdige aanpak van internationale vraagstukken zouden omzetten in internationale samenwerking. Maar de hoop daarop is al weer vervlogen: ze hebben inmiddels al weer het ABM-verdrag opgezegd en gesteld dat men niet wenst mee te werken aan het Internationaal Strafhof. Inmiddels is het weer het aloude liedje: Het eigen belang is het doel, de Alleingang is het middel. Ik kan niet genoeg benadrukken dat deze politiek levensgevaarlijk is voor de hele wereld.
Wij zullen moeten blijven benadrukken dat vrede zonder rechtvaardigheid een illusie is, ook onder een rakettenschild! Zo’n schild is alleen goed voor de wapenindustrie. Net zo trouwens als de vervanging van de 138 F-16′s door ons land voor een bedrag van 14 miljard gulden. Wat een waanzin – de modernste vliegtuigen van de wereld vervangen door nog betere. Welke vijand moeten we daarvoor vinden? Mijnheer de voorzitter, wilt u noteren: Wij zijn daar tegen. Nu én straks!
Voor dit standpunt stáán wij. Want, tactiek is één ding, opportunisme is iets anders, zeker als het gaat om vraagstukken van oorlog en vrede. Een politicus hoort iets te vinden en iets te willen, en dat iets behoort gebaseerd te zijn níet op dogma’s maar op een mens- en maatschappijvisie in combinatie met een minutieuze analyse. De filosofe Hannah Arendt zei het mooi: ‘Moedig zijn zij die bereid zijn het resultaat van hun denken onder ogen te zien, ongeacht de gevolgen.’
Wij staan óók voor onze opvatting dat zorg voor iedereen beschikbaar moet zijn en blijven, zonder extra rechten voor mensen met meer centen, status of macht.
Wij stáán daarvoor – ook als anderen ons bezweren dat die ongelijkheid per saldo gunstig voor iedereen zal uitpakken. Lariekoek. Er moet een nationale zorgverzekering voor iedereen komen op basis van solidariteit. En snel, voordat het hele stelsel dat we nu hebben in elkaar dondert en de voorkruipzorg ingang vindt.
Wij stáán voor onze opvatting dat armoede in een zo rijk land als het onze een regelrechte schande is. De rest van de politiek denkt: als je maar niet over armoede praat, verdwijnt ie vanzelf. Wíj blijven roepen dat er geld van de rijken naar de armen moet. Ruim 300.000 kinderen groeien in dit land op in armoede, verstoken van een eerlijke kans, maar met de zekerheid dat ze een niet in te halen achterstand oplopen als het gaat om gezondheid en ontwikkeling.
Wij stáán voor onze visie op natuur en milieu. En dus blijven we roepen dat we niet geloven in boterzachte convenanten waarmee we aan het lijntje worden gehouden door het bedrijfsleven.
En we stáán voor onze strijd tegen al het dierenleed, veroorzaakt ten behoeve van economisch gewin. In de bio-industrie, in de proefdierensector en in de plezierjacht. Ook als het koninklijk huis dat als haar speeltje beschouwt.
Onze tegenstanders hebben vaak geprobeerd de SP weg te zetten met: ach dat is een tegenpartij, die zijn toch altijd alleen maar tegen. Om het hen wat lastiger te maken, spiegelen we vanaf vandaag onze slogan. Dan maken we van ‘Tweedeling – Stem tégen!’ ‘Durf te delen – Stem vóór!.’ Dan maken we van ‘Grijpen en graaien – Stem tégen!’ ‘Spreiding van kennis, inkomen en macht – Stem vóór!’. Kende u ‘m al? Heel goed! Dan maken we van ‘Sociale afbraak – Stem tégen!’ gewoon ‘Sociale wederopbouw – Stem vóór!’.
We blijven kritisch, we blijven links, we blijven actief, we blijven dwars, en we roepen de mensen op om vóór de sociale wederopbouw te stemmen op 15 mei. Want wij zijn en blijven consequent!
Met deze aanpak zijn we in staat een nieuwe doorbraak te maken naar de mensen die onze partij eigenlijk al lang de beste vinden maar betwijfelden of we wel alternatieven hadden.
Onze tegenstanders moeten nu maar eens uitleggen waarom zíj niet vóór onze voorstellen zijn. Wie naar de kamerdebatten kijkt weet dat niet wíj de afgelopen jaren de ‘tegenpartij’ waren, maar de PvdA. Terwijl wij vóór al hun voorstellen, die een verbetering inhielden, hebben gestemd, hebben zij systematisch bij al onze voorstellen ter verbetering van het beleid tégen gestemd. Een paar voorbeelden: tegen paal en perk aan de sponsoring van scholen en ouderbijdragen; tegen het stopzetten van de Betuwelijn; tegen meer geld voor zorg en onderwijs; tegen een betere beloning van sociale advocaten; tegen betere salarissen voor verplegend personeel; tegen voldoende opvang voor daklozen; tegen meer IC-bedden; tegen een parlementaire enquête over de val van Srebrenica; tegen een parlementair onderzoek naar het ESF-schandaal; tegen de belasting op flitskapitaal, de Tobintax; tegen het wegsturen van de falende minister Borst; tegen het kleinschaliger maken van de scholen; tegen het aanpakken van armoede onder kinderen. Dat was de PvdA de afgelopen jaren. Tegen, altijd maar tegen. Logisch dat zo’n negatieve partij nu met tegenspoed te kampen krijgt. Nee, voor mij hoeft u géén zakdoek klaar te houden.
Met de SP gaat het ondertussen goed. Sinds onze entree in de Kamer zijn we in ledental verdubbeld, we zijn de vierde partij van het land in grootte. Ook het afgelopen jaar hebben weer velen zich bij ons aangesloten. En ook in de peilingen voor de nieuwe Tweede Kamer staan we op winst, als een van de weinige. We hebben een goed program, we hebben een prima kandidatenlijst. Ik zeg jullie: we hebben een wereld te winnen – en dat gaan we de komende tijd dan ook doen. Eerst met de raadsverkiezingen en in mei met de Tweede Kamerverkiezingen. Ons verhaal aan de kiezer is eenvoudig en helder. Zeg het maar: wil je rechtdoor met de PvdA en D66, wil je rechtsaf met de VVD, het CDA en Pim Fortuyn, of wil je gewoon de eerste weg links – met ons, met de SP!
Je hart zit links
En dat moet zo blijven
Je hart is vrij
Durf het te volgen
De eerste weg links
Voor jou en voor mij.
Reacties uitgeschakeld
