Wekenlang opende het journaal met de problemen rond het mond- en klauwzeer, maar dat was nu in één klap in de vergetelheid geraakt. Nu ging het nog maar om één ding: de Nationale Bijzaak, de verloving tussen onze kroonprins en Máxima. Vooraf hadden wij twee zaken gesteld: ten eerste dat de vader van Máxima, moreel en politieke medeverantwoordelijk voor de misdaden van het Videla-regime, niet aanwezig mocht zijn bij het huwelijk en andere officiële plechtigheden, en dat Máxima zou moeten aangeven hoe zij staat tegenover zaken als democratie, mensenrechten, en ook het schrikbewind van Videla. Dat beide zaken nu geregeld zijn, is zeker te danken aan de diplomatieke acrobatiek van premier Kok, maar eveneens aan het publieke debat over deze zaak. Het is goed geweest dat wij ons niet hebben gehouden aan de radiostilte waartoe diezelfde Wim Kok ons opriep. Juist doordat velen zich uitspraken over de ongewenstheid van Jorge Zorreguieta, ontstond er druk en dankzij die druk hebben de Oranjes en Zorreguieta’s moeten inbinden. Maar de hele gang van zaken laat toch weer zien hoe achterhaald het systeem van de monarchie eigenlijk is. Democratie en openheid gaan hand in hand; monarchie en geheimzinnigheid eveneens. De Kamer mag nu de bruid van de koning ‘kiezen’, het zou beter zijn als de volksvertegenwoordiging het staatshoofd zelf zou kiezen. Dat zou recht doen aan de democratie en verlost ons van de Nationale Bijzaak die zich elke keer weer aan ons opdringt. We kunnen ons dan weer richten op de Nationale Hoofdzaak: het stoppen van de uitverkoop van de beschaving door Paars.

Deze column verscheen april 2001 in de Tribune

Reacties uitgeschakeld