Als ik uit mijn raam kijk, staart een groot oog mij aan. De enorme poster staat op een van de silo’s van de grote bierfabriek van Guinness hier in Dublin. Het bedrijf werkt aan een modern, gevoelig imago, zodat het mee kan in het Nieuwe Ierland.
Ik ben hier om nader kennis te maken met deze zogenaamde Celtic tiger. Lang bracht ik Ierland slechts in verband met Jameson, Johnny Logan, U2 en de hongersnood in de 19e eeuw die velen dwong te emigreren. Nu komen veel nazaten van die mensen terug, want Ierland is booming! De economische groei is al jarenlang de grootste van Europa, Amerikaanse bedrijven vestigen zich hier massaal en de werkloosheid is in een paar jaar teruggebracht van 11 naar 4 procent. Maar dit Keltische wonder heeft ook een schaduwzijde: de verschillen tussen arm en rijk zijn groter dan ooit, de publieke sector is ziek en de Ierse cultuur en waarden verliezen hun betekenis. Ongetwijfeld de belangrijkste oorzaak van al deze snelle veranderingen is gelegen in de Amerikaanse, neoliberale richting die de politiek heeft gekozen. De belasting op winsten is de laagste van Europa (12,5 procent) en ook de inkomstenbelasting is fors verlaagd. Tegelijk werden de lonen gematigd, net als de collectieve uit-gaven ten behoeve van zorg en onderwijs.

Waar hebben we dat eerder gezien? Wij hebben het poldermodel, hier hebben ze het Social Partnerschip, de betekenis is hetzelfde, net als het resultaat. Hoewel, vorig jaar staakten de verpleegkundigen: 26 procent loonsverhoging over twee jaar. De onderwijzers eisen nu ’30 procent erbij!’. De Ieren kopieerden ons poldermodel; zullen wij hun strijdlust overnemen?

Deze column verscheen maart 2001 in de Tribune

Reacties uitgeschakeld