Het zijn zakkenvullers. Het zijn graaiers. Een paar van de kwalificaties die ik heb opgevangen naar aanleiding van de nieuwste cijfers over de inkomensstijging voor de top van het vaderlandse bedrijfsleven. Ik ben het er allemaal hartgrondig mee eens.
Je springt bijna uit je vel als je het hoort: gemiddeld 13 procent erbij in één jaar. Dat hebben de zogenaamde topindustriëlen zichzelf gegeven. Moeten de arbeiders en kantoormensen van die bedrijven zich tevreden stellen met een maximale stijging van 3 procent (misschien 4), ook dit jaar hebben de Dames en Heren van de Top weer het drie- tot viervoudige voor zichzelf opgeëist.
Wat is dit voor land waar de armoede alleen maar schrijnender wordt, waar voor velen geen zorg is terwijl ze daar wel recht op hebben, waar kinderen naar huis worden gestuurd omdat er geen leraren zijn, en waar de nietsnutten zich mateloos kunnen blijven verrijken?

Onze jongens en meisjes van ROOD hebben het goed gedaan: voor de deur van het VNO/NCW voorstellen dat Schraven maar eens een poosje vakbondsvoorzitter moet worden om er ook 13 procent uit te slepen voor de werknemers, en De Waal maar eens een poosje op zijn post zetten om de topmanagers te leren matigen! Bravo!
Ja, maar de markt vraagt dergelijke salarissen.
Ja, en tegelijkertijd tegen de bonden zeggen dat ZIJ níet het onderste uit de kan mogen vragen, ook niet nu het eindelijk eens kan.
Ja, maar we presteren zo goed.
Oh, de economische groei is door jullie tot stand gebracht? Behalve asociaal zijn ze ook nog dom: ze hebben zeker nooit van conjunctuur gehoord, en al helemaal niet van het gezegde ‘geld jongt niet’.

Deze column verscheen augustus 2000 in de Tribune

Reacties uitgeschakeld