Deze maand zit ik alle weekenden ‘op de hei’ met voorzitters en andere bestuursleden van de SP-afdelingen. We praten er zeer intensief over het functioneren van de SP op lokaal niveau. Over de vraag wat de taak van een politieke partij is op de drempel van de eenentwintigste eeuw. Over de organisatievorm die daarbij hoort. Over de combinatie van onze ideologie met het praktische werk. Over het activisme van onze partij en het nut daarvan: weten wat er onder de mensen leeft, hen een perspectief geven, aan de hand van de praktijk keuzes afdwingen in de gemeentepolitiek.

Deze ‘oktoberscholingen’ vloeien voort uit een besluit van het SP-congres op 1 mei. Nadat we in de jaren 1989-1998 de aandacht zeer geconcentreerd hadden op een landelijke doorbraak en de consolidatie daarvan, stelden we afgelopen jaar vast dat de aandacht voor de afdelingen daar wat onder geleden had. Een aantal problemen met weglopende raadsleden na de verkiezingen van maart 1998 vormde daarvan het dieptepunt. Het was hoog tijd, zo stelde het congres vast, voor een echte kaderschool en een kaderblad om het lokaal niveau flink in kwaliteit op te krikken. Om door discussie een nieuwe eenheid en slagvaardigheid te bereiken.

Daar zijn we nu dus volop mee bezig en ik ben over de voortgang zeer te spreken. Overal wordt stevig geschoold, overal wordt diepgaand gedebatteerd over onze nieuwe kernvisie ‘Heel de mens’. Die zal, na bespreking in alle afdelingen, ook onderwerp zijn van regioconferenties in november en uiteindelijk vastgesteld worden op het negende congres. Het is hard werken voor iedereen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat we met een goed toegeruste club de nieuwe eeuw in kunnen.

Deze column verscheen oktober 1999 in de Tribune

Reacties uitgeschakeld