Begin deze maand presenteerde de SP-fractie haar plan voor een inkomensafhankelijke kinderbijslag. Het voorstel maakt onderdeel uit van het veel meer omvattende Plan van de Jeugd. Dat Plan beoogt iedereen ervan te doordringen dat elke gulden die we nu op jongeren besparen later in tienvoud terugkomt op de Justitiebegroting. En dat niet alleen. Door de stiefmoederlijke wijze waarop we (en met name de politiek) met de belangen van kinderen omgaan, onthouden we honderdduizenden kinderen een eerlijke kans op een kansrijk en gelukkig leven. Goed, elders in deze Tribune kunt u er vast meer over lezen.

Op maandagmiddag presenteerden Agnes Kant, Marianne Langkamp en ondergetekende dus het Plan, met daarin het voorstel om meer kinderbijslag te geven naarmate het gezinsinkomen lager is.

Den Haag Vandaag wilde graag aandacht besteden aan ons voorstel, maar dan vooral in de vorm van een discussie. Maar hoe vind je iemand die over dit voorstel in discussie wil? Het CDA had geen belangstelling. Ook de PvdA had geen trek, want die partij zou de dag erop met een eigen voorstel komen. Bert Bakker van D66 wilde wel, want het gaf hem de gelegenheid om een D66-plannetje naar buiten te brengen. Toen dat de PvdA ter ore kwam, sloeg de paniek toe. Stel je voor: de SP komt met een plan iets te doen voor arme gezinnen, ook D66 heeft een idee, en de PvdA meldt zich niet? Dat kan natuurlijk niet. Dus wie zat er in Den Haag Vandaag om commentaar te geven op de SP- en D66-plannen? Juist, de PvdA in de persoon van woordvoerder sociale zaken Jan van Zijl.

Tja… beeldvorming, imago, schijn.

Deze column verscheen september 1999 in de Tribune

Reacties uitgeschakeld