Vóór de verkiezingen waren Kok, Bolkestein en Borst niet weg te slaan voor de camera’s en de microfoons, nu lijken het net mensenschuwe zombies die zoveel mogelijk aan de aandacht van de journalisten trachten te ontsnappen. Deze fase in de vorming van een nieuwe regering heet de “informatie”-periode. Belangrijkste kenmerk: géén informatie! Niet voor de kiezers, niet voor de pers, en zelfs niet voor de volksvertegenwoordiging.

Op 6 mei kozen we een nieuw parlement van 150 mensen. Zes van hen zitten nu al enkele weken dag in, dag uit samen te bedisselen hoe het verder moet met ons land. De andere Kamerleden zitten maar te wachten, te wachten en nog eens te wachten. CDA en SP hebben geprobeerd inlichtingen te krijgen, maar tevergeefs. Men wenst niet gestoord te worden!
Over een paar weken ligt er dan weer een boek vol met voldongen feiten. Een nieuw regeerakkoord dat weer als een dictaat aan de héle Kamer zal worden opgelegd. Het regeerakkoord is dus als een korset dat gemaakt wordt door de coalitiepartijen en dat de Tweede Kamer mag aantrekken zonder dat ze iets te zeggen heeft over hoe hard de veters worden aangetrokken.

Daarmee worden de mogelijkheden van de Kamer om problemen op te lossen verkleind. En dat leidt weer tot cynisme onder de mensen, die dan ook steeds vaker thuis blijven bij verkiezingen. Ook bij de laatste verkiezingen zijn mensen in volkswijken wéér minder gaan stemmen dan in 1994, terwijl de mensen in de gegoede wijken weer veel méér dan gemiddeld zijn opgekomen. Die trend zal zich ook hier – net als in Engeland en de VS – doorzetten.

Deze column verscheen juni 1998 in de Tribune

Reacties uitgeschakeld