Drie maanden lang trok er een veldtocht tegen de tweedeling door alle provincies van ons land. Met acties in vele tientallen plaatsen, duizenden mensen die een verklaring tekenden en overal volle zalen bij de theatervoorstellingen.
Het idee voor de campagne “Nederland in tweeën?!” ontstond uit de vele reacties die ik kreeg op het boek Tegenstemmen. Met name op hoofdstuk 4, dat “Arm Nederland” heet en gaat over de vele gezichten van de armoede en de groeiende tweedeling op terreinen als gezondheidszorg, onderwijs, vervoer, inkomen en huisvesting. Veel lezers waren geschrokken van de cijfers. “Dat het met sommigen in dit land niet goed gaat, wist ik wel. Maar dat het zó erg is…” Die reactie hoorde ik ook van mensen die zelf absoluut niet aan de onderkant van de rode streep staan. Dat vond ik interessant en vooral heel hoopgevend.

Waren de jaren tachtig vooral de jaren van het cynisme, van het idee “het zal mijn tijd wel duren”, inmiddels is er duidelijk sprake van een kentering. Niet alleen de mensen die zelf direct slachtoffer zijn van de tweedeling, maar ook steeds meer anderen zeggen nu dat ze niet in zo’n “samenleving in tweeën” willen leven.

Veel bekende en nog veel meer niet bekende Nederlanders hebben met hun belangeloze inzet van deze tour tegen de tweedeling een groot succes gemaakt. Samen hebben we de kwestie van de groeiende onrechtvaardigheid op de politieke agenda gezet.
Laten we afspreken dat we de laatste avond in Paradiso niet zien als een afsluiting, maar als de eerste stap op een mijlenlange weg, tegen de miskenning van de fundamentele gelijkwaardigheid van alle mensen en tegen de afbraak van de solidariteit.

Deze column verscheen december 1997 in de Tribune

Reacties uitgeschakeld