Ik heb me gisteren weer eens ouderwets zitten opwinden voor de buis. Witteman was de kritische journalist en Kok de geslepen man die de antwoorden mocht geven. Witteman zette sterk in en wilde nu eens echt weten hoe het zat met het kabinet, de PvdA en het minimumloon.
“Minimumloon wil toch zeggen: dat is het minimum. Waarom stelt u dan nu toch voor mensen te verplichten twee jaar lang te gaan werken voor slechts 70 procent daarvan?”
Kok: “Wij willen de mensen die in de put zitten een handreiking geven, zodat ze weer mee kunnen doen.” “Maar als het dan een handreiking is waarom worden de mensen dan verplicht? Bent u bang dat de mensen het niet als zodanig beschouwen? Bovendien, in uw eigen verkiezingsprogramma staat: Handen af van het minimumloon! En verschillende PvdA-woordvoerders roepen dat nog steeds, met steun van de vakbeweging en het midden- en kleinbedrijf.”
Kok: “Het gaat me om de menselijke kant. Het is pure winst als je op deze manier er iemand weer bijhaalt.”
En zo gaat dat een tijdje door. Een journalist die wil weten hoe het zit en door de premier gewoon het bos in wordt gestuurd met een hoop mooie woorden. De kijker – die over 16 maanden de kiezer is – achterlatend met meer vragen dan antwoorden.
Witteman vrijdagavond, ik dinsdag bij het Vragenuur. Kijk, dat de PvdA compromissen sluit moet ze zelf weten, al vraag ik me steeds af waarom ze zo nodig compromissen moesten sluiten met de duivel, maar het resultaat voorstellen als “sociaal” is doodgewoon een gotspe, een brutaliteit, een schande. Net als het bedriegen van kiezer, iets wat bij de PvdA meer regel dan uitzondering lijkt te zijn geworden.

Deze column verscheen februari 1997 in de Tribune

Reacties uitgeschakeld